نویسندگان

چکیده مقاله

نوشته‌ی حاضر ویژگی‌های صرفی و کارکردهای نحوی و معنایی دو مقوله‌ی صرفی ضمایر غیرشخصی و صفات پیشین را بررسی کرده و به این نتیجه می‌رسد که نویسندگان کتب دستور در تعیین مقوله‌ی دستوری دوگانه (صفت و ضمیر) برای این نوع از واژه‌ها به بیراهه رفته‌اند، زیرا تنها به کارکرد نحوی آنها توجه کرده و از ویژگی‌های صوری و معنایی آنها غافل شده‌اند. بررسی ویژگی‌هایی از قبیل صرف‌شوندگی و نیاز به مرجع لفظی و بافتاری برای ضمایر از یک سو و وجود اشتراکات صرفی و نحوی بین صفات پیشین و دیگر صفات زبان از سویی دیگر ثابت می‌کند که صفات پیشین ویژگی‌های مشترک صوری و صرفی با انواع دیگر ضمیر ندارد، در حالی که به عنوان یک صفت با دیگر انواع صفات دارای ویژگی مشترک است و بنابراین ضمیر شمردن آنها نادرست است.