|
نگرش نمادین و سمبلیک به حیوانات از بدو استقرار بشر بر روی کره‌ی خاکی مرسوم بوده و بشر همواره برای بیان مقاصد و مکنونات قلبی خود به نمادگرایی به عنوان وسیله‌ای قابل اعتنا و تاثیرگذار در زندگی روزمره تکیه کرده است. نماد در قلمرو ادب فارسی مخصوصا شعر از قدمتی هزار ساله برخوردار است و معادل واژه‌ی سمبل به کار برده شده است. یکی از شاخص‌ترین تجلیات نماد در شعر فارسی در وجود موجودات افسانه‌ای و اساطیری نمود پیدا کرده است که نگاهی سمبلیک و نشانه‌‌مدارانه به آنها را رقم زده است. تجلی این نماد در کلیات اشعار شوکت بخارایی به دلیل استفاده او از این نمادها برای بیان مکنونات رمزآلود قلبی و دقایق عرفانی از بسامد بالایی برخوردار است که تا به حال به آن پرداخت نشده است. در این مقاله شعر شوکت از جهت نمادپردازی مورد کندوکاو قرار گرفته و چگونگی بازتاب نماد در شعر وی بررسی شده است. نتایج حاصل نشان می‌دهد که شوکت به نمادهای اسطوره‌ای حیوانی چون اژدها، سیمرغ، هما و سمندر بیشتر از سایر نمادها توجه نشان داده است.
|
