|
مصطفی مستور از داستان نویسان صاحب سبک معاصر است که در رمان هایش به عنصر شخصیت توجه ویژه ای داشته و توانسته شخصیت های تأثیرگذار و ارزنده ای خلق کند. زندانی شدن در زندگی روزمره، سرگردانی در دنیای مدرنِ بدونِ معنویت و درماندگی از مهمترین ویژگی های روحی- روانی شخصیت های مستور در این رمان می باشد. این رمان، داستان شخصیت هایی است که تنهایی و بیگانگی با اجتماع از ویژگی های اصلی آنها است و به ارتباط شخصیت ها با واژه و معنای معصومیت (معسومیت) توجه خاصی شده است. نگارنده کوشیده است به روش توصیفی- تحلیلی به انواع شیوه های شخصیت پردازی در این رمان دست یابد. نویسنده از شخصیت پردازی مستقیم هم چون توصیف و تشبیه و غیرمستقیم مانند رفتار، گفتار، نام، وضعیت ظاهری و محیط بهره برده است. در تشبیه پدیده ها و شخصیت ها از تشبیهاتی که مشبّهٌ به حسی دارند، استفاده می شود. شیوۀ شخصیت پردازی او در گفتار بیشتر حول محور گفتگوی دو طرفه است. موضوع گفتگوی شخصیت ها پرسش از مهمترین مفاهیم زندگی هم چون مرگ، زندگی، زن، عشق و... است و از رفتار بیشتر برای پیشبرد اهداف ذهنی شخصیت ها استفاده کرده است. از جمله فضاهای مهم رمان، مصاحبۀ نادیا توسط اردلان است که در عصر یکی از روزهای سرد زمستانی انجام گرفت. در این رمان با انواع شخصیت های اصلی، فرعی، ایستا، پویا، نوعی و سیاهی لشکر روبه رو می شویم که آن ها نسبت به اوضاع و احوال داستان، عمل و حرکت می کنند.
|
