نویسندگان

چکیده مقاله

یکی از ویژگی‌های غزل عارفانه استفاده از زبان رمزی است. در این میان اصطلاحات مربوط به میخانه و باده‌‌نوشی جایگاه ویژه‌ای دارد. برخی از این اصطلاحات، در دل خود اشارت و معانی نهانی دارند که درک معنای مورد نظر شاعر منوط به رمزگشایی از آنهاست. راح، صهبا و مل هر سه از جمله واژگان میخانه‌ای می‌باشد که در این مقاله به بررسی آن‌ها پرداخته شده است. بنابر نتایج به دست آمده کارکرد اصلی این سه اصطلاح در تبیین مفهوم بی‌خودی و رهایی از تعلقات هستی و نهایتا نیل عارف به نیستی است.