|
محمد حسین بن طاهر قزوینی، متخلص به سیرتی از شاعران و خوشنویسان سدة یازدهم هجری دورة صفویه در دربار گورکانیان هند بود. دیوان وی شامل دو بخش قصاید و غزلیات است که به خط خود شاعر کتابت شده است. این اثر در قالب قصیده، قطعه، ترکیب بند و غزل با اوزان و موضوعات مختلف و انواع ادبی متنوع طبع آزمایی شده است و تا به اکنون به صورت نسخه خطی در کتابخانه ملی تبریز باقی مانده است. پژوهش حاضر با هدف معرفی و بررسی ویژگی های سبک شناسی بر اساس اسنادی ـ توصیفی و مبتنی بر استنتاجات کتابخانه ای تدوین شده است. نگارنده پس از خوانش و فرانویسی و تحلیل نسخه ضمن معرفی آن، ویژگی های رسم الخطی و ویژگی های سبک شناسی نسخه را در سه سطح زبانی، فکری و ادبی بررسی کرده و به این نکته دست یافته است که سیرتی شاعر سبک هندی، که با به کارگیری انواع صناعات ادبی دنباله رو شاعران سبک عراقی بوده است.
|
