نویسندگان

چکیده مقاله

نیاز بشر به عشق و ذات زیبای او بی شک یکی از دلایل متقن و اساسی برای به کارگیری مضمون عشق در اشعار پارسی بوده است. در این میان نمی توانیم از بن مایه های روان شناختی در گرایش انسان به این مبحث غافل باشیم ؛ هدف از این پژوهش بررسی عشق در اشعار حمیدی شیرازی و شمس لنگرودی بر اساس رویکردهای تنظیم هیجان تاب آوری و کارکرد مقابله ای است. این پژوهش به شیوۀ توصیفی و از نوع تحلیل محتوا بر اساس نظریه های مرتبط با هویت ، اعتماد به نفس و کارکرد مقابله ای بوده است که در جای جای این جستار و در تحلیل اشعار مرتبط با عشق مورد استفاده قرار گرفته است. یافته های پژوهش بیان گر آن است که شعر حمیدی تحت سیطره جریان دنباله دار عشقی قرار داشته که تا آخر عمر هم او را رها نکرده است و اشعار شمس لنگرودی نیز پیوند ناگسستنی با جامعه ، عشق، طبیعت و زمان دارد. عشق در اشعار هر دو شاعر سبب درد و تألم بسیاری معرفی شده است. حمیدی با سرودن ابیات عاشقانه سعی دارد تاب آوری خود را در برابر اندوه و ماتم ناشی از عشق ، افزایش دهد. شمس لنگرودی نیز درون مایۀ شعرش در خصوص عشق ورزی توام است با اندوه؛ گویی او هم برای تاب آوری بیشتر و رهایی از غم و اندوه ناشی از عشق به شعر پناه آورده است؛ حمیدی گاه در تنظیم هیجانات عاطفی خود ناموفق است تا حدی که نا امیدی بر او چیره می گردد و لکن شمس لنگرودی در این وادی، پیروزمندانه عمل می کند و بر هیجانات ناشی از عشق چنان چیره می گردد که به خرسندی و رضایت مندی از عشق با وجود اندوه ناشی از آن می رسد. حمیدی در شعرش و در فراق از معشوق ، از راهبرد مقابله ای با رویکرد پذیرش ، توجه و آگاهی بهره می جوید. در شعر شمس لنگرودی تاب آوری روان تحلیلانه در شعر او بسیار به چشم میخورد. شمس لنگرودی نیز در راهبردهای مقابله ای به درجه ای ارتقا می یابد که برای سازگاری با پیامدهای عشق ، آن چنان با آن در هم آمیخته و یکی می گردد که با تمام اندوه و سختی ها، عشق را می ستاید.